Een tijdje terug las ik dat de huidige CEO van KLM één keer per jaar dienst draait op een willekeurige vlucht. In het artikel benoemde zij dat zo’n dag meedraaien onmisbare inzichten geeft in de realiteit van zowel het vliegpersoneel, als de passagiers. In touch blijven met de mensen binnen je bedrijf wordt op deze manier letterlijk en figuurlijk nageleefd. Een week terug had ik zelf een vergelijkbare ervaring. Omdat één van onze trainers uitviel voor een training, besloot ik deze – vrij last minute – zelf op te pakken. Training geven doe ik de afgelopen jaren zelden, omdat ik bij Ollie op andere fronten werk aan youth empowerment. Toch aarzelde ik niet om in te vallen, want de inhoud en opzet van de betreffende training had ik zelf ontworpen. Het was dus een mooie proef op de som: ‘heeft wat we aan de tekentafel bedenken daadwerkelijk een positieve effect op de dynamiek van de klas en de groei van de studenten?’.
Zo stond ik dus ineens op een regenachtige dinsdagmiddag in lokaal E.167 – als vanouds – te wachten op de studenten. Boekjes, check. Naamstickers, check. Opdrachten, check. Stoelen in een kring, check. Let’s go! Tot zover had ik alles uit het draaiboek kunnen afvinken. Wat echter volgde was een training, waarin ik van minuut 1 werd geconfronteerd met een groep studenten die niet bepaald zaten te wachten op mij én mijn intentie om sterker te connecten met elkaar. Dat was gelijk merkbaar. Eenmaal in de kring voelden de studenten zich eerder gevangen, dan verbonden. Wantrouwende blikken naar mij, naar elkaar. Een onophoudelijke stroom van berichtjes, die openlijk werden getikt en verstuurd, terwijl ik mezelf voorstelde aan de groep. Tot mijn verbazing excuseerde een jongeman zich na een paar minuten om naar de WC te gaan, om vervolgens een kwartier later terug te komen met een gekoeld flesje frisdrank uit de kantine. Right… Duidelijk was dat ik meer ging leren van deze training, dan de studenten.
Wat volgde was een middag waarin ik vooral veel over mezelf heb gedeeld. Van mijn roots in Nederland en Nigeria, mijn opvoeding, de lengte van mij dreadlocks, mijn vroegere struggles, mijn huidige struggles tot aan andere voorbeelden die ik ter illustratie of inspiratie deelde. Dit had ik van tevoren niet voorgenomen, maar het was nodig om de thema’s in onze trainingen tot leven te brengen: waar je vandaan komt, waar je naartoe op weg bent en wat ervoor nodig is om daar te komen. Het was geen trucje, om de ‘persoonlijke kaart’ te spelen. Er was geen andere optie. Op de tekentafel had ik me onvoldoende gerealiseerd hoe moeilijk het voor sommige studenten is om iets ‘kleins’ te delen met de groep. Dit was een groep studenten die totaal geen vertrouwen en veiligheid voelden om ‘zomaar’ iets te delen met een onbekende rasta of met hun klasgenoten. Op een ogenschijnlijk simpele vraag als ‘wat doe je het liefst in het weekend?’ wilden de meeste studenten liever geen klassikaal antwoord geven.
Uiteindelijk had ik niet verwacht dat ik me na 2,5 uur lang worstelen, improviseren, frustreren en lachen met deze groep zo energetic zou voelen. Dat kwam omdat deze ontmoeting me werkelijk nieuwe inzicht gaf in de realiteit van de studenten, de docenten en onze trainers. Inzicht in welke vragen, werkvormen, opdrachten en thema’s wèl werken en welke niet. En het liet me de noodzaak inzien om het vertrouwen van jongeren te sterken. Het vertrouwen dat wat ze te zeggen en te brengen hebben welkom en betekenisvol is en niet verborgen hoeft te blijven.
Inmiddels zit ik weer aan de tekentafel, te overdenken hoe ik dit alles kan verwerken in onze aankomende trainingen en programma’s. Met dezelfde intentie: dat jongeren contact durven maken met elkaar, met hun omgeving en met hun unieke kwaliteiten die ze de wereld hebben te bieden.
Chudi Uzozie
Chief of Culture @ Ollie