Tijdens mijn hele schooltijd heb ik zelden echt voldoening gehaald uit de (matige) prestaties die ik op school leverde. Ik ging mijn heil ergens anders zoeken. Buiten school. En zoals dat bij jongeren nog steeds vaak gaat, de leegte opvullen met domme shit. Voor mij was dat blowen, ouwehoeren en eindeloos veel tienen, een populair voetbalspel waarbij je al hooghoudend de mooiste goals probeert te maken om van degene die in het doel staat punten af te snoepen. De verliezende keep moest met blote benen gehurkt in de goal staan en alle deelnemende winnaars mochten zo hard mogelijk met een keiharde Derby Star op de kuiten van de loser schieten. We konden dit uren doen. De spanning die tienen me gaf dempte dat jeukende gevoel van de zinloosheid van m’n schoolleven. Ik had geen perspectief, leefde alleen met de grillen van verleidingen en verhoudingen.
Naarmate ik ouder werd, veranderde de drugs en werd de domme shit zodanig dom, dat ik ineens ging nadenken over de consequenties hiervan. Lucky me! Ik zag hoe vrienden van me de afslag namen naar het verkeerde pad en waar dat toe leidde. Het had op mij een schrikeffect. Ik begon na te denken over wat de toekomst mij waard is, los van hoe ik deze vorm wilde geven. Het belang van perspectief werd voelbaar en al stuntelend ging ik hier bedachtzamer mee om. Het heeft nog jaren geduurd voordat de domme shit echt naar de achtergrond verdween en mijn prestaties op school waren vaak nog steeds betekenisloos. Maar ik merkte ook dat er momenten waren waarbij m’n persoonlijke kwaliteiten het verschil maakte, waar m’n humor en spitsvondigheid van meerwaarde was en als zodanig herkend en ik kreeg voor het eerst een mentor in m’n leven die me zag voor wie ik was en waar ik naartoe kon groeien en me hierin begeleidde. Mijn zin in het leven nam toe, waardoor de jeuk ernaar verdween. En de blowverslaving ook.
Ik ben dankbaar dat het allemaal zo heeft uitgepakt. Het is aan m’n eigen effort te wijten dat ik iets van m’n leven heb gemaakt én ik heb veel ondersteuning gehad. Ik gun jongeren ook die ondersteuning, voor als ze geen positieve rolmodellen of ondersteuning in hun leven hebben. In welke vorm dan ook. Hoewel mijn invulling bij Ollie de afgelopen jaren is veranderd, van uitvoerend naar aansturend, is de drive om hier vorm aan te geven nog altijd present. Soms minder voelbaar, maar dat is vaak weer een signaal dat ik weer in beweging moet komen. Aanleiding is er altijd. En ik vind het erg bemoedigend om te zien dat de roep van jongeren voor meer aandacht voor soft skills, support en perspectief meer in the open is en ook door bijvoorbeeld Robbert Dijkgraaf gehoord wordt. Hij voelt goed aan wat er nodig is. De initiatieven die door MDT mogelijk gemaakt worden, zijn hier ook goede voorbeelden van.
Dat biedt perspectief! Op naar een nieuw seizoen met Ollie, het achtste alweer, waarin we met onze trainingen en een jaarprogramma werken aan het beantwoorden van de jeuk bij jongeren op zoek naar een betekenisvol leven.
Let’s get it!
Benjamin Veenstra
Chief of Business @ Ollie