We hebben meer realness nodig

Tijdens één van onze autoritten ontstond er een weddenschap tussen Chudi en mij: wie kan met een zelfverzonnen workshop op een onderwijsconferentie staan? Het idee kwam voort uit onze ergernis over de neiging binnen het onderwijs om voor elke verandering of uitdaging een workshop te organiseren, zonder echt stil te staan bij de werkelijke vraag.

Ook wij worden nog regelmatig gevraagd om een workshop te geven, zoals een workshop over jongerencultuur of -communicatie. Het is een belangrijk onderwerp, maar wat kun je hier in een uur over zeggen dat écht verschil maakt? Goed om eens stil te staan bij de vraag die hieraan ten grondslag ligt. Of die nou vanuit een docententeam of schoolleider komt. Hij is eigenlijk altijd hetzelfde…

Hoe krijg ik contact?

… met mijn student.
… met mijn docenten.

Dé reden dat er vaak geen contact is tussen docent en student is dat de desbetreffende docent niet bereid is om zichzelf te laten zien, maar dit wel van de student verwacht. Of een manager is al jaren ‘klaar’ met zijn persoonlijke ontwikkeling, maar eist wel dat z’n team blijft groeien. Je snapt ‘m wel. Een workshop jongerencommunicatie gaat dan niet helpen vriend. Je moet met jezelf aan de slag. En niet zo’n beetje ook. Allereerst met het erkennen dat je je verstopt achter je functie. Eerst maar eens mens zijn.

Ook ik verstop me nog regelmatig achter m’n professionele geleuter. Zodra ik bijvoorbeeld met een groep bestuurders om tafel zit, merk ik dat ik last krijg van het imposter syndrome. Mijn eerste reactie is om in mijn hoofd te kruipen, maar dan herinner ik mezelf eraan: ik ben hier niet om te doen alsof. Ik ben hier om een echt gesprek te voeren. De nervositeit verdwijnt dan en ik check in bij mezelf. Vanuit deze realisatie, deze realness, maak ik met hen opnieuw contact.

En dan gebeurt er wat. Ik kan putten uit nieuwsgierigheid, empathie, humor, liefde en de thoughttrain raast wat minder hard als normaal. Niet gek dat gesprekken dan betekenisvoller zijn. Want ik check in bij wat er in me leeft. De ander voelt dat. Ook als het niet zo is. Het is de eerste stap in het opbouwen van een betekenisvolle band met de ander. Contact waar je gevoel bij krijgt. Beyond wat er in je kop zit. Wanneer heb je ooit een band opgebouwd vanuit je kop? Dat bestaat niet.

Het onderwijs heeft wat mij betreft behoefte aan meer realness. Een eerlijker en nieuwsgieriger schoolklimaat. Nu we met ons No Tricks programma intensief samenwerken met docenten en schoolleiders zien we een overduidelijk verschil in degene die deze realness in de school brengen. Zowel de docenten die hun ervaring in alle oprechtheid delen, als de schoolleiders die hier ook het podium pakken. Het doet zoveel.

Dus als je met je studenten incheckt… Schuif de tafels aan de kant en voel de vibe van de groep. Geef voorbeelden uit je eigen leven, ook de momenten waar je er niet uitkwam. Dat kan soms even pijn doen, maar dan is het wel echte pijn. En daar kan je wat mee.

Groeien bijvoorbeeld.

Foto van Benjamin Veenstra

Benjamin Veenstra

Algemeen Directeur